ลืมไปล่ะบ้อ ว่าไผเป็นคนบอกลา
มื้อนี้สิมาบอกว่าคึดฮอดเฮ็ดหยัง
ลบทั้งเบอร์ปิดทั้งไลน์อ้ายไว้
เฟซก็บล็อกบ่ให้เห็นจักทาง
กำลังสิลืมทุกอย่าง เจ้าก็หวนคืนมา
ก่อนสิไปคือบ่คึดหลายๆ
เกือบสิตาย ฟังคำเว้ามื้อเจ้าลา
ได้เอาคุมาต่งน้ำตา มื้อที่ใจพัง
จักสิกลับมาหยัง ก็คนกำลังสิลืม
จักสิกลับมาหยัง ให้หัวใจเจ็บตื่มกว่าเก่า
แผลกายบ่จักมื้อก็หายดี แต่แผลใจจักปีก็บ่เซา
บ่ต้องกลับมาอีก บ่ต้องบอกว่าเหงา
บ่ต้องเฮ็ด ว่าเจ้ายังมีใจ
ยังจำได้บ่ ก่อนเจ้าสิขอแยกทาง
อ้ายเฮ็ดทุกอย่าง เหนี่ยวรั้งบ่ให้เจ้าไป
พอหัวใจอ้ายเริ่มดีขึ้นมา
พอน้ำตาที่มันท่วมเซาไหล
แล้วเจ้าสิคืนมาใหม่ ให้มันได้อีหยัง
ก่อนสิไปคือบ่คึดหลายๆ
เกือบสิตาย ฟังคำเว้ามื้อเจ้าลา
ได้เอาคุมาต่งน้ำตา มื้อที่ใจพัง
จักสิกลับมาหยัง ก็คนกำลังสิลืม
จักสิกลับมาหยัง ให้หัวใจเจ็บตื่มกว่าเก่า
แผลกายบ่จักมื้อก็หายดี แต่แผลใจจักปีก็บ่เซา
บ่ต้องกลับมาอีก บ่ต้องบอกว่าเหงา
บ่ต้องเฮ็ด ว่าเจ้ายังมีใจ
ก่อนสิไปคือบ่คึดหลายๆ
เกือบสิตาย ฟังคำเว้ามื้อเจ้าลา
ได้เอาคุมาต่งน้ำตา มื้อที่ใจพัง
จักสิกลับมาหยัง ก็คนกำลังสิลืม
จักสิกลับมาหยัง ให้หัวใจเจ็บตื่มกว่าเก่า
แผลกายบ่จักมื้อก็หายดี แต่แผลใจจักปีก็บ่เซา
บ่ต้องกลับมาอีก บ่ต้องบอกว่าเหงา
บ่ต้องเฮ็ด ว่าเจ้ายังมีใจ